کجایی؟

دنیا تمام شده است...
دیگر منم و شبستانی پاک،
منم و در غرفه ای آبی،
کفش آب و سقفش آسمان و دگر هیچ...
سینه ی باز دریا...
طاق باز بر موج،دراز کشیده،
دست ها در زیر سر بالش کرده،
خود را به دامن نرم و مهربان آب سپرده،
همراه نسیم شوخ و بازیگر و بس دانک و شیرین کارم...
چه سفری!
چه دنیایی!
کجایی ای همسفر سفرهای نیمه شبان خوب من؟
ای که یادت رفرف شوق من است
و هر صبحگهی مرا تا بارگاه ملکوت خدا
به معراج هایی شگفت می برد.
کجایی ای ماسینیون من!
ای چشمه جوشان حکمت!
ای آفتاب سوزان عرفان!
ای مهتاب مهربان امید!
ای ایمان!