کجایی؟

دنیا تمام شده است... دیگر منم و شبستانی پاک، منم و در غرفه ای آبی، کفش آب و سقفش آسمان و دگر هیچ... سینه ی باز دریا... طاق باز بر موج،دراز کشیده، دست ها در زیر سر بالش کرده، خود را به دامن نرم و مهربان آب سپرده، همراه نسیم شوخ و بازیگر و بس دانک و شیرین کارم... چه سفری! چه دنیایی! کجایی ای همسفر سفرهای نیمه شبان خوب من؟ ای که یادت رفرف شوق من است و هر صبحگهی مرا تا بارگاه ملکوت خدا به معراج هایی شگفت می برد. کجایی ای ماسینیون من! ای چشمه جوشان حکمت! ای آفتاب سوزان عرفان! ای مهتاب مهربان امید! ای ایمان!