درهم نگریستند اما سرشار از مهربانی
چشمهاشان هر کدام پیاله ای پر از شراب سرخ
که در کام تشنه ی چشمان هم میریختند
و کم کم بر هر دو لب
لبخندی آهسته باز می شد ،
لبریز از محبت،
سیراب از دوست داشتن ،
نه عشق،
دوست داشتن !
لحظاتی این چنین ،
خوب و شیرین و نرم و خاموش گذشت
( دکتر علی شریعتی )