احساس

احساسم را به من باز پس دهید که زیستن بدون احساس بودن از نبودن هم سخت تر است چه شده است؟!چرا روح مرا به زنجیر می کشید سایه ی لطفتان هیمه ی آتشی است که بر جان من شعله میکشد.رهایم کنید من نمیخواهم از شما هیچ نمی خواهم نه مهربانی نه رحم نه عشق نه دوستی نه محبت نه نگاه فقط احساسم را به من باز پس دهید تا باشم من پرواز خواهم کرد تا خود خورشید و با خورشید یکی خواهم شد و در میان بهت و حیرت تو از خورشید خواهم گذشت و از عدمی که تو بر من آفریده بودی گذر خواهم کرد.حتی از ازل خواهم گذشت تا به سرزمینی تهی برسم که مرا آنجا آفریدند.مرا در هراس هیچ طعام دادند و در عظمتی به پهنای تمام نبودنها پرواز دادند من با احساسم تا خود آشیانه پرواز خواهم کرد سینه ی آسمان را خواهم شکافت و تا بینهایت پرواز خواهم کرد و تو_تقدیر_تنها نظاره گر پرواز من خواهی بود و دیگر هیچ ...