می دانستم تو هستی

حضور خویشتن را و غربت را.و تنهایی دردناک در انبوه جمعیت را.و سکوت رنج آور در بحبوحه ی هیاهو را و بی کسی هراس آور در ازدحام همه کس را...و همه را.با تسلیت مقدس و اعجازگر این که ((می دانستم تو هستی)).در خود فرو می خوردم.