حضور خویشتن را و غربت را.و تنهایی دردناک در انبوه جمعیت
را.و سکوت رنج آور در بحبوحه ی هیاهو را و بی کسی هراس آور
در ازدحام همه کس را...و همه را.با تسلیت مقدس و اعجازگر
این که ((می دانستم تو هستی)).در خود فرو می خوردم.
میثم
یکشنبه 27 اردیبهشتماه سال 1388 ساعت 12:07 ب.ظ